Eğer Hristiyan ahlakı gibi kutsallaştırılmış bir yaşam karşıtlığının yıkıcılığı fark edilebilse, başka bir şeyin de farkına varılabilir: bu karşıtlığın, yararsızlığı, yanıltıcılığı, garipliği ve yanlışlığı.
Yaşayanların yaşamı mahkum etmesi, aslında belirli bir yaşam bulgusundan başka bir şey değildir: mahkum etmenin adil olup olmadığı sorusu ortaya hiç atılmaz.
Kişi yaşam dışında pozisyon almalıdır ve öte yandan, yaşam değeri problemine deyinmesine izin verilebilmesi için onu deneyleyenler kadar da yaşamı bilmelidir: bu problemin bizim için ulaşılamaz olduğunu anlamak için yeterli bir neden.
Değerlerden konuşurken, bunu yaşam ilhamı ve bakış açısıyla yaparız: değerler yarattığımızda, yaşam kendisini bizim aracılığımızla değerlendirir...
Bundan şu çıkar: Tanrıyı yaşam karşıtı ve yaşamı mahkum eden olarak gören doğa dışı ahlak bile yalnızca yaşam için bir değer yargısıdır
-Hangi yaşam? Nasıl bir yaşam?- Ama yanıtı verdim bile: yozlaşan, zayıflayan, yorgun, mahkum edilmiş bir yaşam.Bugüne kadar anlaşılan ahlak
-Schopenhauer'in açıkladığı ahlak: 'yaşam isteminin inkarı.'
- Decadence içgüdüsüdür ve şu emri verir: 'Yok ol!'- bu, yargılananın yargısıdır.
Putların Alacakaranlığı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder