ey hayat kucakla beni...

Kalbimin kırıklarını

Toplayıp avuçlarıma

Çekip gitsem bu şehirden

Anılar incinir mi?

Üşür mü? dalında bir yaz çiçeği

Ve bilir mi?

Bir sevgiye karşı yüreğini kanatanı

Bin ilmik atanı usuna

Çekilen her tetiğe karşılık

Kirpiklerinde

Baharını saklayan yaşlı bir çocuğum ben

Düşlerin yağmurunda ıslanmış gül izi

Ağlamak istediğim her sahilde bir martı ölür

Bir şiir vurur kıyılara-gücenik

Değip geçer ellerime ihanetin rüzgarları

İçimin ırmakları kurudu / bütün yapraklar soluk

Hüzün kokuyor çiçeğim

Hnagi yağmurları müjdelersen müjdele

Yeşermez bir daha yangının düştüğü yer

Aşk da küstü

Kim dinler kalbimin sesini artık

Ceylanların

Vurulduğu bir dağ başı ıssızlığıyım işte

Gelinciklerin ürperdiği şafak

Gülücükler kuruturum güz dudaklarında

Giden gelmedi terketti bütün mevsimler

Bir korkunç acıya düşütüm ki

Sırtımda kırk paslı bıçak kırk yerimden kanayan

Avcılar vurdu küçücük serçe kuşlarımı

Acılar tünedi sevincin tüneğine

Giden dönmedi terketti bütün mevsimler

Bir tek gül kalmadı ömrümün bozkırında

Şimdi yalnızlığın en tenha kışındayım

Kirpiklerimde yıldızlar saklasam da

Bedenimde buzdan rüzgarlar esiyor her gece

Testisi kırık bir yolcuyum- yolum duman

Üşüyorum

Ey hayat kucakla beni

Mavi kanatlarının altına al

Sığınıp kalayım bir sevginin sıcak iklimine

NAMIK KEMAL